Tessa Boomkamp: “Het is verlangen naar het overzichtelijke”

In en om Borne barst het van de Boomkampen: kaasboeren en kwekers, maar Tessa Boomkamp is noch van de kaaskant, noch van de boomtak. “Ik zit er tussenin maar het is wel familie.” Ze groeide op in Borne, in de wijk Stroom Esch die destijds in aanbouw was. “Zo’n nieuwbouwwijk is een speelparadijs. Er lag toen nog een motorcrossbaan, je kon in bouwkranen klimmen. We speelden elke dag buiten, er bestond nog geen iPad of tablet...” Ze gaat naar de lagere school in Hertme, later naar de inmiddels verdwenen Maris Stella en tot slot Twickel. Al vroeg trekt de muziek. “Saxen piano, maar dat kon niet want dat zat al vol bij de muziekschool. Toen ben ik gaan drummen. En gitaarspelen. Achteraf is dat wel een goede keuze geweest, ja.”

Weinig slaap

Het gesprek vindt plaats in eetcafé de Steeg, voor intimi nog altijd ’t Steegje. En voor Tessa Boomkamp een vertrouwde omgeving. “Ik heb hier nog achter de bar gewerkt.” Na haar conservatoriumopleiding gaat het pijlsnel met de muzikale loopbaan van de Bornse. “Mijn examinator was Ton Dijkman, de vaste drummer van Marco Borsato. Zo ben ik in de begeleidingsband van Borsato terechtgekomen. Gitaar, zang en natuurlijk invallen als drummer.” Ze blijft dertien jaar bij Borsato en maakt alles mee: de tournees, de stadionconcerten, de grote hits. “Borsato is eigenlijk je vaste baan: daarvoor moet je altijd beschikbaar zijn. Daarnaast doe je andere klussen, zoals studiowerk voor bijvoorbeeld commercials. Ja, het is een onrustig bestaan. Dat merk ik wel steeds meer: veel nachtwerk, weinig slaap.”

Kneiter joviaal

Tessa Boomkamp toerde met de boer’n rockers van Normaal en inmiddels is zij onmisbaar bij de Edwin Evers Band. “Borsato was een harde leerschool. Er gold een pikorde en de een verdiende meer dan de ander. Als er een plaat werd opgenomen deed je niet mee, want dan gingen studiomuzikanten voor. Het was allemaal wel heftig. We zijn met z’n drieën overgestapt naar Edwin, treden nu zo’n drie keer per week op. En bij The Voice natuurlijk.” Een verademing, vertelt ze: “Edwin Evers heeft geen verdienmodel, quitte spelen is al goed. Hij is een voorbeeld van een oosterling. Hij blijft in Hardenberg wonen, gaat gewoon naar z’n stamkroeg en naar de voetbal. Zo’n staat van dienst en dan nog zo gezellig en relaxed zijn en geen kapsones hebben! Hij is kneiter joviaal, het is bij hem geven, gunnen en samenwerken.”

De brug bij Deventer

Daarnaast heeft Tessa haar eigen meidenband, de McChicks. En ze heeft net de opnames afgerond voor een nieuwe song op de muziek van the Familytree van Venice. “Ben Siemerink heeft er een Twentse tekst op geschreven. Het is voor de Twentse crematoria.” Het is ook de reden dat ze weer even terug is in Borne; voor de clip zijn filmopnames gemaakt bij de Kroezeboom bij Fleringen, het Twentse symbool bij uitstek. “Het is altijd weer fijn om hier te zijn. Bij mijn ouders en dan lekker ouderwets Chinees halen. Als ik bij Deventer over de brug ga dan word ik blij en lijkt het alsof ik me gezonder voel. Ik beleef Twente als schoon en zuiver. Vooral de lucht die je inademt. Ik mag ook heel graag gewoon door het landschap rijden. Er zijn zoveel mooie Twentse landschappen en uitzichten. Heel rustgevend en ik fantaseer dan dat ik daar binnenkort woon in een mooi boerderijtje. Twente roept voor mij een vertrouwd gevoel op. Terug in mijn warme vertrouwde nest met vertrouwde mensen, familie en vrienden, om me heen.”

Moeilijke spagaat

Toch vertrok Tessa Boomkamp uit Twente om in Amsterdam te gaan wonen. In de eerste plaats omdat het praktischer was voor haar werk. In de tweede plaats was er een gestrand huwelijk en een nieuwe liefde. Ze woont er binnen de stadsring, maar blijft ook in spraak Twents: “Ik verspreek mezelf regelmatig met typisch Twentse uitspraken. Ik heb nog steeds een ‘glip in mijn duim’, ‘pikkende vingers’ en ik doe ook nog altijd mijn raam ‘los’.” Het verschil tussen het jachtige leven en de chaos in de hoofdstad en de rust en de tijd in het Twentse kan bijna niet groter. Het is voor haar soms een moeilijke spagaat. “Je hele leven in hetzelfde dorp blijven wonen…ik weet het niet. Ik vind dat je jezelf ook moet uitdagen en ontwikkelen. Voor mij was dat Amsterdam. Maar daar woon je dan wel met tachtig mensen op een paar vierkante meter. In Twente heb je nog ruimte en privacy. Als er hier een fiets wordt gejat is alles in rep en roer, in Amsterdam calculeer je in dat je vijf fietsen per jaar nodig hebt. Als ik bij mijn ouders ben kan ik de auto parkeren met alle instrumenten erin. Die luxe kun je je in Amsterdam niet veroorloven… Kijk, hier in Twente is men wat zorgzamer voor elkaar, er zijn tradities, men heeft de tijd. In Amsterdam is het toch meer van je zoekt het maar uit. Ik weet niet of het typisch Twents is maar het is niet stads.”

Heimwee

“Toen ik naar Amsterdam vertrok gebeurde het daar. Maar nu ik ouder word merk ik wel dat ik meer rust en tijd om me heen wil. Als ik dat mooie platteland zie krijg ik gelijk jeuk, wil ik hier weer wonen. Ja, ik ben ook op zoek naar een boerderijtje. We hebben in Amsterdam twee woningen; we willen er eentje verkopen, want ik wil ook in Amsterdam kunnen blijven maar ik mis de ruimte om me heen steeds meer. Dat je je huis uit kunt lopen, zo de natuur in met je hond. En niet in een of ander aangelegd park terechtkomt. Weg van de drukte, het lawaai en geschreeuw. Zeker, het is een gevoel van heimwee. Vooral de rust en natuur, de tijd, het overzichtelijke. Dat klinkt dan truttig maar zo ben ik dan wel.” De heimwee heeft te maken met een stormachtig leven van een kwarteeuw toeren, optredens, drukte en verplichtingen, besluit begin veertiger Tessa Boomkamp. “Je wordt ouder en het is best een zwaar en heftig leven. Dan verlang je naar een boerderijtje met een grote schuur om in je spaarzame vrije tijd lekker te klussen. Genieten van de tijd.”

Fotografie: Rikkert Harink